«... Παντού όπου ένας συγγραφέας διατυπώνει προσωπικές εμπειρίες, η παρουσίασή του θα έχει αναπόφευκτα αυτοβιογραφικά χαρακτηριστικά· ο αυτοβιογραφικός χαρακτήρας των σχεδιασμάτων μου, αποτελεί επίσης και την αιτία για το "καταραμένο" μου γλωσσικό κατασκεύασμα... Έχω απλώς και μόνο διηγηθεί ορισμένα πράγματα από το θησαυρό των εμπειριών μου και έχω συνδέσει τις σκέψεις μου με αυτά... ... Δούλευα στο χειρόγραφο κάπου τρεις βδομάδες κάθε χρόνο, συνήθως κατά τις θερινές διακοπές. Το χειμώνα που ήμουν μέχρι το λαιμό απησχολημένος σε παιδαγωγική εργασία και εκτός αυτού έδινα συχνά κονσέρτα, τα οποία χρειάζονταν επίσης μεγάλη προετοιμασία, δεν είχα ούτε τη μούσα, ούτε την έμπνευση, ούτε την ευχαρίστηση να βάλω στο χαρτί τις σκέψεις μου για το παίξιμο του πιάνου τις οποίες καθημερινά, κατά τη διάρκεια του μαθήματος, έπρεπε να συζητώ μ'εκείνη ή την άλλη μορφή. Τώρα η κατάσταση είναι βέβαια διαφορετική. Η προϊούσα αρρώστεια του χεριού μου που είναι επακόλουθο βαριάς φλογώσεως των νεύρων, με ανάγκασε εδώ και δυο χρόνια να εγκαταλείψω τελείως το παίξιμο. Ούτε μια φορά δεν παίζω στο σπίτι μου –η αδυναμία του χεριού με πιέζει φοβερά. Μπορεί κανείς βέβαια, να διαβάζει μουσική κι εκτός αυτού να ακούει δίσκους. Βέβαια και για την διδακτική δραστηριότητα, το λέω ανοιχτά, δεν ήμουν πλέον κατάλληλος και θα ήθελα σύντομα να πάρω σύνταξη. Το να συνεργάζομαι με πιανίστες σαν να ήμουν διευθυντής ορχήστρας, χωρίς, όπως πριν, να μπορώ να πραγματοποιώ τα οράματα και τις υποδείξεις μου με πιανιστικές επιδείξεις –αυτό είναι εκνευριστικό και οδυνηρό ταυτοχρόνως, και δεν μπορεί να ευχαριστήσει ούτ'εμένα, ούτε, προφανώς, τους μαθητές μου... Όπως σ'ολόκληρη την παιδαγωγική μου εργασία, έτσι και στο μικρό μου βιβλίο, προσπάθησα πρωτίστως να ξυπνήσω την αγάπη για τη μουσική. Πόσο το πέτυχα δεν ξέρω...»