Το τραγούδι, ως ηχητικό δημιούργημα, προϋπήρξε του στίχου. Όταν το τραγούδι έγινε κείμενο, αποτυπώθηκε, δηλαδή, σαν εικόνα, έπαψε να λειαίνεται, να γεμίζει, να προσαρμόζεται, να τελειώνεται... Δυστυχώς... Το δημοτικό τραγούδι έτσι μεγάλωσε, έτσι απλώθηκε. Το ξεκινούσε ο ένας, το παίρνε ο άλλος, και από τόπο σε τόπο άλλαζε ηχητικά στο μέτρο, στον λόγο, στον ρυθμό. Προϊόν μακράς συλλογικής δημιουργίας, έχει ξεχάσει τον πρωτεργάτη, αυτόν που έβαλε το πρώτο λιθαράκι την πρώτη λέξη, τον πρώτο στίχο. Κανείς δεν νοιάστηκε να βάλει τ όνομά του γιατί το έργο ανήκε σε όλους, δηλαδή στον λαό τον δήμο, εξ ου και δημοτικό. Ο συγγραφέας μας φέρνει σε επαφή με 353 δημοτικά άσματα, υποδείγματα μιας τέχνης που παρήλθε, ενός πολιτισμού αρχαίου πάνω στους καημούς, τους πόθους και τις λαχτάρες του ανθρώπου αυτού του τόπου. Τ αναλύει, τα ταξινομεί, τα παραθέτει με τα πλουμίδια όλης τους της τέχνης. Έργο μεγαλόπνοο και εμπεριστατωμένο, μελέτη χρόνων και αγάπης.