Αυτό που λέμε «Σαββόπουλος» δεν υπάρχει. Ο Σαββόπουλος είναι ένας ρόλος που τον έπλασα σιγά σιγά με τα χρόνια: Ο τύπος με τα στρόγγυλα γυαλιά, τις τιράντες, αργότερα το γενάκι, που βγαίνει στη σκηνή, φτιάχνει αυτά τα τραγούδια, κάνει σχόλια και λέει ιστορίες. Είναι ο «Σάββο», όπως τον έλεγε ο συγχω­ρεμένος ο Τάσος Φαληρέας. Είναι ένας άλλος. Εγώ είμαι εγώ. Χώνομαι πολλές φορές μέσα σ’ εκείνον τον άλλο. Δικός μου είναι. Χωρίς εμένα θα ήταν αέρας κοπανιστός.
Τώρα όμως τον χρειάζομαι, γιατί μεγάλωσα και θα ’θελα να δω πώς ήμουν πιτσιρίκος, πώς φέρθηκα στον επαγγελματικό μου βίο, πώς ήμουν σαν σύζυγος, πατέρας και παππούς, κι ακόμα πώς ήμουν σαν πολίτης, σαν φίλος και σαν γιος. Σ’ αυτά είναι καλός ο Σάββο. Το ’χει. Σαν ρόλος, και σουξέ είχε και πείρα διαθέτει.
Τώρα ο ρόλος θα μιλήσει για τον δημιουργό του. Ένα παιχνίδι είναι. Ένα κόλπο. Ελπίζω να το βρείτε διασκεδαστικό.
Σε αυτό το βιβλίο ο Σαββόπουλος μιλάει για τον Νιό­νιο. Αυτόν ντύνεται.
Καλή ακρόαση, αγαπητοί μου, καλή ανάγνωση.
Δ.Σ.

Περιεχόμενα
Την πρώτη φορά που χάθηκα
Το τραύλισμα
Ο τραγουδισμένος χρόνος
Το ρεφραίν σ' αγαπώ
Τα τρία βλέμματα
Στην Αθήνα
Ευτυχισμένο το 1966!
Ο βασιλιάς και ο τροβαδούρος
Το φωτιστικό
Καφέ «Σαιν Κλωντ»
Ο Θεός να μας φυλάει από τα σουξέ
Η δίψα
Λογοκρισίες
Οι δάσκαλοι
Τη μέρα που γύρισε ο Καραμανλής
Ο οικογενειακός θησαυρός
Πως δεν έμαθα μουσική
Η άλλη Αριστερά
Δεν γράφω πια
Η ζωή με τους μουσικούς