Για τον ερευνητή που ασχολείται με προβλήματα μουσικής αισθητικής της αρχαιότητας λείπει βέβαια η βασική προϋπόθεση για την αισθητική βίωση των αντίστοιχων φαινομένων: αυτή η ίδια η ακουστική εμπειρία. Παράλληλα λοιπόν με την επιστημονική γνώση χρειάζεται τόλμη, φαντασία και ικανότητα διείσδυσης έως αυτή την καρδιά του προβλήματος για την ανάπλαση ενός μουσικού σύμπαντος, γλώσσας και μουσικής, που σίγησε δια παντός.

Τα χαρίσματα αυτά διέθετε σε μεγάλο βαθμό ο Έλληνας σοφός του 20ου αιώνα Θρασύβουλος Γεωργιάδης, ο οποίος αξιοποίησε επί πλέον στο έπακρο το πλεονέκτημα της ελληνικής του ταυτότητας και των μουσικών του βιωμάτων ως Έλληνα, όπως επίσης και την βαθύτατη του αίσθηση και γνώση της αδιάλειπτης ψυχικής και μουσικής συνέχειας, όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από την αρχαία στην βυζαντινή και τη δημοτική μουσική μας παράδοση.