Αν η Βυζαντινή μουσική αποτελεί την επίσημη μουσική γλώσσα της Ελληνικής Εκκλησίας, σίγουρα η πολυφωνία μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν η προσπάθεια μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού ν’ αρθρώσει μιαν άλλη μουσική φωνή μέσα στους ίδιους χώρους, όπου το μουσικοεκκλησιαστικό κατεστημένο έχει τον πρώτο και πολλές φορές μοναδικό λόγο.

Η ελληνική πολυφωνική εκκλησιαστική μουσική, που δείγματά της ανιχνεύονται ακόμη και στο Βυζάντιο του 15ου αιώνα, διαγράφει την ιστορική της πορεία ανάμεσα στην Κρήτη, στα Επτάνησα και στα προηγμένα κέντρα του ελληνισμού της Δυτικής Ευρώπης, για να φτάσει τελικά στον κυρίως ελληνικό χώρο και να καθιερωθεί, έστω και με την ανοχή της εκκλησιαστικής άρχουσας τάξης. Ωστόσο, ο δρόμος για την ανακάλυψη της εθνοθρησκευτικής της μουσικής ταυτότητας, προσαρμοσμένης στα καλέσματα των εποχών, διαφαίνεται και μακρύς και εξαιρετικά δύσβατος.