Μένει κανείς έκθαμβος στην εμμονή των βυζαντινών, των ραγιάδων αλλά και των νεοελλήνων στην ηλιόφωτη και διάφανη δημοτική ποίηση, κορμός της οποίας είναι τα τραγούδια της φυλακής, που έχουν ριζώσει στην ψυχή τους, σαν το στρείδι στο βράχο. Έμειναν πιστοί στη σεμνή παράδοση του γνήσιου μόχθου του λαϊκού πνεύματος και πίστεψαν σ’ αυτό, όπως πιστεύει το δέντρο στο χώμα του, ο γερο-πλάτανος στα γάργαρα νερά που κυλούν στις ρίζες του και ο θεόρατος έλατος στο βουνίσιο αγέρα που τον θωπεύει.

Τα πρώτα τραγούδια της φυλακής είναι εκείνα του Ακριτικού Κύκλου (900-1100 μ.Χ.). Ακολουθούν εκείνα της υστεροβυζαντινής περιόδου, της Μεσαιωνικής Κρήτης, της Τουρκοκρατίας, των ύστερων χρόνων αυτής, των χρόνων της τυραννίας του Αλή Πασά των Ιωαννίνων και των χρόνων της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Έχουμε ύστερα τα ληστρικά τραγούδια της φυλακής.

Ακολουθούν τα ρεμπέτικα τραγούδια των φυλακισμένων στα χρόνια της Κατοχής, του Εμφυλίου πολέμου, του Μεταπολέμου και των Κυπρίων αγωνιστών στις φυλακές των Άγγλων στη Λευκωσία της Κύπρου στα χρόνια της Ε.Ο.Κ.Α. (1955-1959).