Δεν είναι απαραίτητο να μάθεις πώς παράγονται οι ήχοι - ένα άγγιγμα του πλήκτρου αρκεί και αυτό θα αρχίσει να τραγουδά. Τόσο απλά. Το πιάνο έχει αυτή την ιδιαιτερότητα σε σχέση με τα υπόλοιπα όργανα. Τα ογδόντα-οκτώ του πλήκτρα, ορατά με μια ματιά, προσφέρονται για τους άπειρους πιθανούς συνδυασμούς του μέλλοντος και του παρελθόντος της δυτικής μουσικής. Αυτάρκες, επιβλητικό, μοναχικό, είναι το όργανο του βιρτουόζου και το εργαλείο του διευθυντή ορχήστρας, ικανό να συμπυκνώσει όλη την πολυπλοκότητα μιας όπερας ή συμφωνίας. Το πιάνο συναρπάζει, και όχι μόνο τους μουσικούς. Ο Ρουσσώ, ο Ντιντερό, ο Φλωμπέρ, ο Φοντάνε, όπως και ο Τολστόι, η Τζέην Ώστιν, ο Ζολά, η Ζωρζ Σαντ, ο Βερλαίν ή ο Προύστ έγραψαν για το πιάνο. Μουσικοί και συνθέτες υπέκυψαν στον πειρασμό να γράψουν και εκείνοι. Πρώτα ο Μότσαρτ και ύστερα ο Μπερλιόζ, ο Ρόμπερτ και η Κλάρα Σούμαν, ο Λιστ και άλλοι. Όλος ο 19ος αιώνας ανέπτυξε έναν στοχασμό γύρω από το νέο, ογκώδες, φλογερό και μαγικό όργανο. Ο 20ός αιώνας παραμένει γοητευμένος από αυτό, όπως μας δείχνουν τα κείμενα του Τόμας Μανν, του Βιάν, της Σαγκάν, της Κολέτ, της Ντυράς ή του Άλφρεντ Μπρέντελ. Όσο για τον 21ο αιώνα, συγγραφείς όπως ο Εσενόζ και ο Μπαρνς διαιωνίζουν τον απόηχό του.

Περιεχόμενα

Εισαγωγή, της Cecile Balavoine
GLISSANDO: ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΑΙΣΘΗΣΙΑΣΜΟ
Jean-Jacques Rousseau: Για μια αισθησιακή αγωγή
Paul Verlaine: Το παράθυρο, παράθυρο στον κόσμο
Gustave Flaubert: To όργανο της μοιχείας
Theodor Fontane: To πιάνο με ουρά
Jane Austen: Ένα πιάνο για προίκα
Jules Feydeau: Ερωμένη ή Μαέστρος;
Georges Rodenbach: To όμορφο χέρι
Germaine de Stael: Ερωτικό τρίο
Leon Tolstoi: Η μελωδία της δυστυχίας
Marguerite Duras: Παραλλαγές στο θέμα ενός εγκλήματος
Marcel Proust: Ο εθνικός ύμνος ενός έρωτα
PIANO... FORTE...: ΤΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ
Frangois Couperin: Προς το βιρτουοζισμό
W. A. Mozart: Η γέννηση ενός οργάνου
Hector Berlioz: Τα μουσικά όργανα της Διεθνούς Εκθέσεως
Boris Vian: Το πιάνο-κοκτέηλ
Emile Zola: To επαναστατημένο πιάνο
Frangoise Sagan: Ένα Στάινγουεϋ, σας παρακαλώ!
Frank Conroy: Ο συγκερασμός του πιάνου
Alfred Brendel: Να παίζει κανείς ή να μην παίζει;
Alfred Cortot: Η στέψη του πιάνου
Denis Diderot: Μουσικός χωρίς μουσική
LEIDENSCHAFTLICH, ΜΑ NON TROPPO...: ΟΙ ΠΙΑΝΙΣΤΕΣ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ
Eduard Morike: Ο Μότσαρτ στο πιάνο
Honore de Balzac: Der Klavierspieler
George Sand: Πρελούδια της Μαγιόρκας
Franz Liszt: Ο βασιλιάς των οργάνων (και οργανοπαικτών)
Robert Schumann: Οι εβδομήντα οδηγίες του πιανίστα
Thomas Mann: Η μουσική των τίτλων του τέλους
Colette: Ο φαύνος του πληκτρολογίου
Jean Echenoz: Ξεπερασμένος από τον εαυτό του
Julian Barnes: Ρωσικό πιάνο
Alessandro Baricco: Ηχητικά κύματα
Clara και Robert Schumann: Ο πιανίστας είναι (και) γυναίκα
Λεπτομέρειες