Το έργο είναι προγραμματικό και περιγραφικό και ως εκ τούτου δεν ακολουθείται συγκεκριμένη μουσική φόρμα. Ο "μύθος" περιγράφει τον οριστικό χωρισμό ενός ζευγαριού, με αποφασιστική τη θηλυκή πλευρά. Σκέψεις, αναμνήσεις, συναισθήματα, διάλογοι εναλλάσσονται με κινηματογραφική πυκνότητα. Το μουσικό τοπίο είναι βαρύ, έντονα μελαγχολικό και εύθραυστο. Ένα φαντασιακό βαλς αποχαιρετισμού καθώς και ο σκηνικός χωρισμός των ερμηνευτών επιτείνουν την ατμόσφαιρα. Το Valse Triste επίσης λειτουργεί και ως ευκαιρία απόλυτης μουσικής. Η λυρική παράμετρος των πρώτων σελίδων αποδίδει μουσικά τους σχετικούς φαντασιακούς μονόλογους και διάλογους.

Η μουσική [σημειολογικά] αναγωγή του μύθου προσεγγίζεται με οικείο μουσικό τρόπο και βασίζεται σε Νέο- ύστερο- ρομαντικές, Μετα-ιμπρεσιονιστικές και Τζαζ τεχνικές. Ο ρόλος του πιάνου είναι ισάξιος με αυτόν του μελωδικού οργάνου.