Η κοινή θέση όλων, ότι το ρεμπέτικο τραγούδι υφ’ οιανδήποτε μορφή του, δεν είναι δημιούργημα αγροτικών πληθυσμών αλλά δημιούργημα κοινωνικών στρωμάτων που ζουν και αναπτύσσονται σε νεοδημιούργητους αστικούς χώρους, μας παρέπεμψε - εξ αντικειμένου - στην αναζήτηση περιοχών του ελληνισμού όπου πραγματοποιήθηκαν - ιστορικά - τέτοιες πληθυσμιακές συγκεντρώσεις Ελλήνων (...) Η ιστορική περιήγηση οδηγούσε με ακρίβεια στην Σμύρνη και δευτερευόντως στην Κωνσταντινούπολη των αρχών του 19ου αιώνα, όπου άρχισε να συγκεντρώνεται ελληνικός πληθυσμός - πέρα των γηγενών - από πολλά μέρη του ελληνισμού - απελευθερωμένου και μη - μετά την Επανάσταση του 1821 και στη δημιουργία του νεότερου ελληνικού κράτους, το 1832 (...) Η προσέγγιση της ζωής των συγκεκριμένων προσώπων, ερμηνευτών, μουσικών, δημιουργών, οδήγησε γρήγορα στο συμπέρασμα, για την ποικιλία κοινωνικής και οικονομικής προέλευσης, κάτι που εύκολα ανέτρεπε την τουλάχιστον ανιστόρητη άποψη για υπόκοσμο, κοινωνικό περιθώριο, λούμπεν προλεταριάτο κ.α. σχετικά, που διαμόρφωσαν την αιχμή του δόρατος της συντηρητικής κατεστημένης άποψης. Η διάχυση του χώρου του ρεμπέτικου μέσα στην κοινωνική πυραμίδα αφορούσε σ’ όλες τις οικονομικές βαθμίδες καθέτως και οριζοντίως, όχι μόνο στη φάση της γέννησης αλλά και σε όλα τα επόμενα στάδια ανάπτυξης. Συνδέθηκε δε, και αυτό πρέπει να κριθεί σήμερα ως το σημαντικότερο στοιχείο, με την μεγάλη, πρωτοφανή, θα λέγαμε, για τα παγκόσμια δεδομένα, κινητικότητα του ελληνικού πληθυσμού