Το βιολί και η ψυχή της Τζιάς

"Ο Αντώνης Ζουλός ήτανε από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες, προσωπικότητες της Τζιας του 20ού αιώνα". (Ρένα Βελισσαροπούλου, Δήμαρχος Κέας)

"Ό,τι ήτανε ο Καζαντζίδης για την Ελλάδα, ήταν ο Αντωνάκης για τη Τζιά". (Νίκος Περδικάρης, κάτοικος Κέας)

"...ο Αντώνης Ζουλός μάς αποκαλύπτει μιαν ολόκληρη εποχή, φανερώvοντας τις οικονομικές, εργασιακές, κοινωνικές, πολιτιστικές και πολιτικές συνθήκες, στη διάρκεια της ζωής του, ή καλύτερα από την στιγμή που για πρώτη φορά έπιασε στα χέρια του το βιολί. Το όργανο που συνδέθηκε με το όνομά του και με τα γλέντια του τόπου του". (Δήμητρα Κόχιλα, Δημοσιογράφο; - Μουσικός Παραγωγός)

Πιάνω εγώ το βιολί, πιάνει το λαούτο αυτός... τι έγινε τώρα μες στο μαγαζί εκείνο το βράδυ, μην το ψάχνει. Μες στο μαγαζί, όμως, είναι ένας παππούς... Ο μπάρμπα Γιάννης, ένας γέρος... Τη δεύτερη μέρα, λοιπόν, μαθεύτηκε στη Χώρα. "Ο γιος του Φραντζεσκούλη, του Φράγκου, ρε ο Αντώνης παίζει βιολί ρε. Έπαιξε στον Άγιο Σπυρίδωνα." "Ρε, πότε έμαθε, πότε; Πώς έγινε ρε;" Έγινε κουσκούσι τώρα, κατάλαβες; Με πιάνανε, λοιπόν... "ρε ξέρεις βιολί ρε;" Εγώ το '57 ήμουνε δεκαεφτά με δεκαοχτώ χρονώ. "Ε ναι, ρε παιδιά." Με βλέπει αυτός, λοιπόν, ότι παίζω εγώ βιολί. Ήτανε Κυριακή. Την άλλη Κυριακή γίνεται ένας γάμος.