Φύρδην μίγδην απομνημονεύματα μιας καλλιτεχνικής διαδρομής

Στις εκδόσεις βιβλίων είθισται ο συγγραφέας να κατατοπίζει συνοπτικά τον αναγνώστη για το περιεχόμενο της έκδοσης με έναν Πρόλογο. Σε αρκετά βιβλία μάλιστα προστίθεται και κάποιο άλλο πρόσωπο, ως επί το πλείστον επώνυμο στον κύκλο του, που με το κύρος και την ξεχωριστή του γραφή δίνει από την πλευρά του ένα ειδικό βάρος στην έκδοση.

Δεν νομίζω πως το βιβλίο αυτό αξίζει τέτοιου είδους πολυτέλειες, επειδή αφ’ ενός ο ίδιος δεν έχω καμιά μελλοντική συγγραφική φιλοδοξία και αφ’ ετέρου επειδή το θέμα με το οποίο καταπιάνομαι δεν αφορά κανέναν άλλον, πέρα από ένα στενό κύκλο κιθαριστών και φίλων της κλασικής κιθάρας.

Μάλιστα αυτό το τόλμημα της καταχώρησης των γεγονότων που έχουν συμβεί στη ζωή μου δεν θα το είχα ποτέ αποφασίσει, αν από χρόνια δεν υπήρχε κάθε τόσο η παρότρυνση των ίδιων των μαθητών μου, που μου "πιπίλιζαν τ’ αυτιά" όταν δίδασκα στην τάξη: – “Πρέπει μια μέρα να τα γράψτε αυτά τα γεγονότα κύριε Βαγγέλη, είναι τόσο σημαντικά για μας.” ο ένας, – “Γιατί δεν τις δημοσιεύετε κάπου αυτές τις πολύτιμες πληροφορίες που μας λέτε;” ο άλλος, – “Δάσκαλε εσείς υπήρξατε για την κιθάρα μια γέφυρα από το χτες στο σήμερα και έχετε χρέος…” ο τρίτος.

Στο τέλος αισθάνθηκα πως πράγματι μπορεί και να αξίζει τον κόπο να καταπιαστώ με αυτό το εγχείρημα, κυρίως για τα νέα παιδιά της κιθάρας που διψούν να μάθουν λεπτομέρειες για τις εικόνες μιας άλλης εποχής, για πρόσωπα που συνάντησα, για καταστάσεις που αντιμετώπισα, για γεγονότα που διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου αλλά και για τις επιρροές, τις συνθήκες και τους αγώνες ενός νέου που αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την καλλιτεχνία. Αυτή μάλιστα η απόπειρα των απομνημονευμάτων ευνοήθηκε αναπάντεχα από το χρονικό διάστημα του κορονοϊού, με όλες εκείνες τις ατέλειωτες ώρες εγκλεισμού μου οι οποίες ευτυχώς αξιοποιήθηκαν για την καταγραφή ενός αφηγήματος που ποτέ μου ως τότε δεν είχα υπολογίσει.

Ωστόσο, όταν ήλθε η ώρα της εξιστόρησης των γεγονότων, βρέθηκα σε αμηχανία με κύριο πρόβλημα την ομαλή ροή του κειμένου και τη χρονολογική του σειρά. Ένα πρόβλημα δηλαδή που ξαφνικά βρέθηκε μπροστά μου αφού δεν ήξερα από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω, επειδή δεν κράτησα ποτέ μου ένα ημερολόγιο ή κάποιες σημειώσεις, αν εξαιρέσουμε το υλικό που από χρόνια φιλοξενεί το συρτάρι του γραφείου μου στο οποίο είναι στοιβαγμένες φύρδην μίγδην μέχρις επάνω διάφορες φωτογραφίες, επιστολές, προγράμματα, αποκόμματα εφημερίδων ή αναμνηστικά.

Έτσι προσπαθώντας να βάλω μια τάξη στο μυαλό μου και χρησιμοποιώντας ως πηγή πληροφοριών το περιεχόμενο του συρταριού, αρχίζω να επιλέγω με υπομονή κάποιες ιστορικές φωτογραφίες, μερικά προγράμματα από σημαντικές συναυλίες, τις πιο ενδιαφέρουσες κριτικές εφημερίδων και όποιο άλλο χρήσιμο υλικό, με την ελπίδα πως ο αναγνώστης δείχνοντας κατανόηση θα φθάσει, έστω κι έτσι, ως τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου…