Κοιτάξτε αυτό το μικροκαμωμένο πλάσμα που τα χέρια του μοιάζουν με τις σαύρες των ερειπίων. Κοιτάξτε το μέτω πό της που φέρνει στο νου τον Βοναπάρτη, τα μάτια της, τα μάτια ενός τυφλού που μόλις βρήκε το φως του. Πώς θα τραγουδήσει; Πώς θα εκφραστεί; Πώς θα βγάλει απ' το μικρό της στέρνο τους μεγάλους καϋμούς της νύχτας;

... Και να που μια φωνή που βγαίνει απ' τα σπλάχνα της, που κατοικεί σ' όλο της το κορμί, αφήνει ν' απλωθεί, ασυγκράτητο, ένα κύμα από μαύρο βελούδο. Δεν είναι πια η κυρία Εντίθ Πιάφ που τραγουδάει, είναι η βροχή που πέφτει, είναι ο άνεμος που οδύρεται, είναι το φως του φεγγαριού που στρώνεται πάνω στο τραπέζι σαν τραπεζομάντηλο
Ζα΄ν Κοκτώ