Στο βιβλίο αυτό γίνεται λόγος τόσο για την Αρχαία Ελληνική Λυρική ποίηση όσο και για τη μουσική παράδοση των Αρχαίων προγόνων μας, οι οποίοι φώτισαν το νου και το πνεύμα τους με το ίδιο Απολλώνιο φως που φώτισε και τους Απεραθίτες, πλάτυναν τους ορίζοντες της ψυχής τους στα ίδια ουρανοπέλαγα μ' εκείνους, οι ίδιες χαρμολύπες ανέβασαν το τραγούδι και το μέλος στα χείλη τους. Γι' αυτό και το φάσμα της θεματογραφίας της λαϊκής Μούσας της Απειράνθου προσιδιάζει στο αντίστοιχο της αρχαίας Ελληνικής Λυρικής ποιήσεως. Ακούγοντας κανείς τους αρχαίους να ομιλούν για τις χαρές και τις ανησυχίες τους, είναι σαν ν' ακούει τους Απεραθίτες να τραγουδούν τα τραγούδια τους. Δείγματα ταύτισης του Απεραθίτικου λυρικού λόγου με εκείνον των αρχαίων προγόνων μας, παρατίθενται αρκετά στο Πρώτο και στο Δεύτερο Μέρος του παρόντος βιβλίου.