Πυξίδα για την αναγέννηση της μουσικής αντίληψης

Με αφετηρία τις εμπειρίες του από τη διδασκαλία του ρετσιτατίβου του Mozart και περνώντας από τις σουίτες του Bach, ο Γιώργος Χατζηνίκος καταδεικνύει τη σημασία και τη χρησιμότητα της χειρονομίας στην κατανόηση της «πρωτογενούς κίνησης», δίνοντας ουσιαστικά μ' αυτόν τον τρόπο μια πυξίδα για την ερμηνεία της μουσικής γενικότερα. Το αφηρημένο της «ζωντανής κίνησης» γίνεται σχεδόν χειροπιαστό μέσα από τις καθημερινές μας συνήθειες, τα μουσικά παραδείγματα, τις ρήσεις γνωστών προσωπικοτήτων, αλλά και μέσα από τη δομή του Λόγου ή τη συμμετρική οργάνωση της φύσης. Το βιβλίο αυτό αποτελεί, με πολλούς τρόπους, συνέχεια του προηγούμενου για τον Σκαλκώτα, καθώς κι ένα σημαντικό συμπλήρωμα της προσπάθειάς μας να εκδώσουμε το εγχειρίδιο διδασκαλίας του Γιώργου Χατζηνίκου. Είναι συνοπτικό, ξεκάθαρο στις τοποθετήσεις του και ευκολοδιάβαστο, γραμμένο με τη γνωστή προφορικότητα του λόγου του και τον ειλικρινή αυθορμητισμό των παρομοιώσεων και των παραδειγμάτων του.

«Πώς μελετάει κανείς ένα ρετσιτστίβο;», «Τι εστί χειρονομία και γιατί είναι τόσο σημαντική;», «Τι είναι σύνθεση και τι ερμημεία;». Τα ερωτήματα-τίτλοι δείχνουν ξεκάθαρα τις απαρχές του κειμένου, αλλά ο Χατζηνίκος καταφέρνει να δημιουργήσει πάλι την ατμόσφαιρα μιας συνολικότερης αντίληψης της μουσικής, τόσο μέσα από απρόσμενες «διακλαδώσεις» της σκέψης του. Τελικά, όμως, ο Χατζηνίκος θέλει κυρίως να απορεί: «Πώς την εννοούμε παραδοσιακά;», και τελικά «Πώς την ασκούμε;». Αυτή η «υγιής απορίας» φαίνετα να είναι η δική του πυξίδα.