Ορχήστρα: 3 (3.=Picc.), 2, 3 (3.=Bass Cl.), 2 – 4, 3, 3, 1 – Timp., 3 Perc. – Strings

Η Συμφωνία αρ. 2 είναι μια προσπάθεια καταγραφής προσωπικών μουσικών βιωμάτων και συναισθηματικών καταστάσεων.
Από τα τέσσερα μέρη του έργου, το πρώτο Allegro deciso ακολουθεί το σχήμα: Θέση – Αντίθεση – Σύνθεση / Θέση ΙΙ – Αντίθεση ΙΙ – Κατάληξη, που, αν και θυμίζει παραδοσιακές μουσικές φόρμες, δεν ταυτίζεται μαζί τους για δύο λόγους: Αφενός γιατί διαίρεί το μέρος αυτό σε δύο ίσα αντί σε τρία τμήματα, κι έπειτα γιατί δεν βασίζεται σε επαναλαμβανόμενα μελωδικά θέματα, αλλά σε μουσικούς πυρήνες που εστιάζονται στο διάστημα έκτης μικρής και επανέρχονται λιγότερο ή περισσότερο αλλοιωμένοι, σε διαφορετικό κάθε φορά εκφραστικό κλίμα.
Το σύντομο Intermezzo, όπως και το Adagio που ακολουθεί, είναι γραμμένα σε ελεύθερη μορφή και το μουσικό τους υλικό συνυφασμένο με μελωδικά στοιχεία, που είτε ακούστηκαν προηγουμένως είτε προέρχονται από προγενέστερα έργα μου, προσαρμοσμένα όμως σε διαφορετικές συνθήκες μουσικής έκφρασης και επεξεργασμένα με άλλη αυτή τη φορά τεχνική.
Το Finale αντίθετα, που βασίζεται και πάλι σε μουσικούς πυρήνες, ακολουθεί το ίδιο σχήμα με εκείνο της αρχής, αλλά μόνο ως προς τα δύο πρώτα στοιχεία: Θέση – Αντίθεση τα οποία, έτσι όπως διαδέχονται το ένα το άλλο δίνουν την εντύπωση ενός ζωηρού, συχνά μάλιστα και εκφραστικά φορτισμένου Ροντό.
Το έργο είναι παραγγελία του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, ολοκληρώθηκε στην Αθήνα την άνοιξη του ’97 και είναι αφιερωμένο ως αντίδωρο στη μνήμη του Δημήτρη Μητρόπουλου. Γ. Γ. Σισιλιανός