Η μουσική, θα έλεγε κανείς, είναι μια πράξη... φυσιολογική. Όπως η αναπνοή ή η γλώσσα. Με λίγη ποιητική υπερβολή, θα λέγαμε πως η μουσική είναι, ακόμη ακόμη, ένα ένστικτο, το οποίο "βαραίνει" το κοινωνικό σύνολο με το χρέος της παιδείας του.

Τούτο το πόνημα είναι καρπός μιας πολυετούς έρευνας που στόχος της ήταν μια πρώτη ιστορική σκιαγράφηση ενός θεσμού που, αν και μετράει πλέον αρκετά χρόνια ύπαρξης, παραμένει άγνωστος στο ευρύ κοινό: πρόκειται για τον θεσμό του Μουσικού Σχολείου.

Στις σελίδες αυτού του βιβλίου όμως ο αναγνώστης δεν θα συναντήσει έναν σωρό τυπικών και ενδεχομένως πληκτικών πληροφοριών.

Επαγγελματίες μουσικοί, φιγούρες στενά συνδεδεμένες με το Μουσικό Σχολείο, έχοντας υπάρξει μαθητές του, καθηγητές του ή και τα δύο, καταθέτουν σε ανθρώπινο τόνο τις μαρτυρίες τους, δίνοντας τη δυνατότητα στον αναγνώστη να μπει σ’ αυτόν τον άγνωρο ακόμη κόσμο όπου η μουσική είναι, πράγματι, μια πράξη φυσιολογική, όχι ένα προνόμιο, ένα προϊόν της τύχης, ένα ταμπού, και όπου η ιδέα μιας μουσικής τέχνης ριζωμένης σε κάθε σπίτι δεν είναι πια ελπίδα, αλλά σκοπός μιας ζωής.