Στο βιβλίο αυτό υπάρχουν αφηγήματά μου για τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Κώστα Βίρβο, τον Παναγιώτη Τούντα, τον Γιάννη Παπαϊωάννου, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Πυθαγόρα, τον Βασίλη Τσιτσάνη, φυσικά, τη Ρόζα Εσκενάζυ, τον Απόστολο Καλδάρα, τον Ανέστη Δελιά, τον Μανώλη Χιώτη, τον Χρήστο Κολοκοτρώνη, τον Τάσο Σχορέλη, τον Δημήτρη Χριστοδούλου και τον Αλέκο Σακελλάριο. Δεκαπέντε πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο ελληνικό τραγούδι, σε όλες τις μορφές του: ρεμπέτικο, λαϊκό, έντεχνο λαϊκό, αρχοντορεμπέτικο και ελαφρό. Όσα έχουν γραφτεί ως τώρα για τους καλλιτέχνες αυτούς δεν είναι πολλά. Νομίζω ότι με τα δικά μου κείμενα συμπληρώνονται μεγάλα κενά. [...] Tέλος, τον τίτλο του βιβλίου τον εμπνεύστηκα από το ίδιο το τραγούδι, που είναι ιδιαίτερα προκλητικό και σίγουρα καλύπτει τους περισσότερους από τους συνθέτες και τραγουδιστές που αναφέρω. Συνθέτες και τραγουδιστές που, λόγω επαγγέλματος, και "μάγκες" ήταν και με την αστυνομία, πολλές φορές, δεν είχαν αγγελικές σχέσεις. (Λ.Π., από την παρουσίαση της έκδοσης)

Μεγάλο μέρος της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού αποκαλύπτεται μέσα από τα αφηγήματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο, σχετικά με 15 από τις σημαντικότερες μορφές του λαϊκού και ρεμπέτικου τραγουδιού. Ο γνωστός στιχουργός και δημοσιογράφος Λευτέρης Παπαδόπουλος ξεκινά από τον Στέλιο Καζαντζίδη, που η "θάλασσα του καημού βγαίνει από τα σωθικά του", και συνεχίζει με τον σημαντικότερο λαϊκό στιχουργό, κατά τη γνώμη του, τον Κώστα Βίρβο. Έπειτα, καταπιάνεται με τον Παναγιώτη Τούντα, που "πάνω του πάτησαν πολλοί συνθέτες για να γίνουν αυτό που έγιναν". Ακολουθούν αφηγήματα για τον Παπαϊωάννου, που οι δισκογραφικές τον πέταξαν σαν "στυμμένη λεμονόκουπα", τον "ευγενή" Χιώτη, τον χιουμορίστα Ζαμπέτα, τον μεγάλο, αλλά εύθικτο Καλδάρα, τον "πρεζάκια" Ανέστη και τόσους άλλους κορυφαίους μουσικούς. (Βαγγέλης Μπέκας, Ελευθεροτυπία, 18/12/2010)