Ανάρτηση στο facebook από τον Δημήτρη Σαρρή, εκπαιδευτικός μουσικής

Είτε το ακούσετε ως «καταναγκαστικό έργο», είτε ως «επαγγελματική (λειτουργηματική εννοώ) ακρότητα», περνάω χρόνο να ακούσω ό,τι και η «νεολαία», τα παιδιά που καλούμαι να τους διδάξω Μουσική. Και – τί παράξενο – σχεδόν όλα τα «ποπ» τραγουδάκια εποχής στερούνται από ρυθμικής ακουστικής την… ντραμς. Τυχαίο;

«Δεν νομίζω» θα περιμένετε να απαντήσω. Αλλά για στάσου: Η ντραμς και τα τύμπανα γενικότερα έχουν το ηχόχρωμα, τη χροιά που ξεσηκώνει!

Τα εξαρτήματα της ντραμς, η κάσα, το ταμπούρο, τα πιατίνια, τα τύμπανα είναι ηχητικοί μπροστάρηδες στη μάχη για εκατοντάδες χρόνια.

Ιστορικά είναι τα θεμέλια της φιλαρμονικής ορχήστρας και συναγωνίζονται τα χάλκινα στο «ξεσήκωμα» των αισθημάτων.

Κι όταν έγιναν μονατομικό όργανο, η «ντραμς» του «ντράμερ», αντίπαλο δέος της κιθάρας κατά τον μελετητή Γιοκαρίνη, ταίριαξαν με όλα τα είδη της ποπ μουσικής. Από τη Τζαζ ως την Κάντρυ και από τα σλόου ως την Ροκ, η «ντραμς» εθεωρείτο μαστ, με τις δέουσες βέβαια τροποποιήσεις.

Μέχρι και στο εγχώριο σκυλάδικο, άντε και το παραδοσιακό του πανηγυριού «για τα πανηγύρια», η ντραμς, τα τύμπανα με όλα τους τα πιατίνια ήταν εκεί. Τόσο απαραίτητη που επινοήθηκαν και μηχανές τυμπάνων, ντραμς μασίν ελλινιστί.

Να τονίζει το ρυθμό, προσοχή όχι το μπιτ , το ρυθμό, ο οποίος ρυθμός δεν ήταν και κάτι απλό να πεις. Δεν ήταν ένα σκέτο μπιτ. Ο ντραμίστας είχε να μάθει ένα κάπως περίπλοκο ρυθμικό μοτίβο και όλοι οι τύποι μοτίβων με δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά κ.λπ. μέρη, «έπεφταν» στην πίστα. Και μουσική να μη ξέρεις καταλαβαίνεις τί εννοώ. Ποικιλία και ρυθμικότητα.

Κι όλο αυτό στα σύγχρονα ποπ τραγούδια; Χάνεται. Μόνο το μπιτ, το προφανές δηλαδή…

Όλη η διέγερση των μοτίβων με διάφορα μέρη, όχι μόνο δύο – το στοιχειώδες – έχει χαθεί προ πολλού. Σα να θελήσαμε να νεκρώσουμε το ρυθμοληπτικό κομμάτι του εγκεφάλου μας.

Φαντάζομαι ότι αν πεις σε έναν ποπ δημιουργό να φτιάξει ένα ποπ κομματάκι με ρυθμό τριών μερών είτε σε κοιτάξει με γλυκιά κατανόηση και συμπάθεια (αν ξέρει) είτε θα αναρωτηθεί: «ουγκ;» Ή τέλος πάντων, «ε;».

Πόσο μάλλον αν ρωτήσεις για το πενταμερές μοτίβο του «take five», το εφταμερές του «money» και το «ακατανόητο» ρυθμικό κατεβατό του «mama», την «αναποδιά» της ρέγκε τέλος πάντων. Ειδικά το πρώτο γρήγορα έγινε ριμέικ διμερές, να μη κουράζονται οι εγκέφαλοι, να μην εξιτάρεται τοιουτοτρόπως ο ρυθμικός νους….

Ώρες ώρες νομίζω ότι τα ριμέικ και τα ριμίξ παλιών και περίτεχνων κομματιών γίνονται για να ξεμπερδεύουν μυστικά οι μουσικοί μια και καλή με τα «δύσκολα» ρυθμικά σχήματα, που θέλουν μελέτη και… μελετημένο κοινό, ισοπεδώνοντάς τα διακριτικά με ένα, είπαμε, μπιτ.

Αλλά τώρα τί έγινε με την ποπ μουσική; Όχι μόνο χάθηκε κάθε έννοια ρυθμικής τροπικότητας, χάθηκαν και τα ρυθμικά όργανα… Χάθηκε λοιπόν η ντραμς.

Ριζική αλλαγή στη μουσική για νέους – παιδιά , όπως ριζική είναι η αλλαγή στην παιδική – νεανική ζωή και ψυχή που καταγράφουμε εκπαιδευτικοί και – πάντα ελπίζω – γονείς.

Ώρες – ώρες νομίζω ότι δε θα ξανακούσω ποτέ ντραμς στη ποπ μουσική.

Ο κόσμος άλλαξε. Η μουσική άλλαξε.

Αλλά και η Μουσική αλλάζει τον κόσμο. Έτσι δεν είναι;

Εργαστήριο σκέψεων ενώ ετοιμάζω κάτι σχέδια μαθημάτων…