Δεν διαβάζουμε λογοτεχνία όλοι με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι θέλουμε ησυχία, άλλοι συγκέντρωση, άλλοι μπορούμε και διαβάζουμε όρθιοι, στο μετρό, στο δρόμο, άλλοι σε παγκάκια πάρκων, άλλοι ενώ βλέπουμε τηλεόραση ή ενώ γύρω μας γίνεται χαμός. Οι περισσότεροι ωστόσο έχουμε ένα κοινό στις βιβλιοαναγνώσεις μας: μας αρέσει να διαβάζουμε και κάπου χαμηλά να ακούγεται μουσική. Νότες να ντύνουν, φωνές να ζεσταίνουν, ήχοι να εμπλουτίζουν όσα συμβαίνουν στις σελίδες μπρος μας. Κι είναι αυτός ο ένας τρόπος που συνδέουμε τις δύο τέχνες, που τις παντρεύουμε με ένα -συνήθως- γλέντι απόλαυσης.

Ο άλλος τρόπος είναι όταν η μία απ’ τις δύο τέχνες καλεί την άλλη στο σαλόνι της. Όταν η μουσική, ας πούμε, γράφεται με αφορμή κάποιο λογοτεχνικό έργο. Όταν ο συνθέτης πατάει σε ένα  μυθιστόρημα, σε μια νουβέλα, σε ένα ποίημα και κάνει ένα έργο παρελκόμενο του αρχικού. Ή -κι είναι αυτό που μας ενδιαφέρει σήμερα- ο λογοτέχνης εντάσσει στο κείμενό του τραγούδια, μουσικά θέματα, μελωδίες. Όταν οι ήρωες των βιβλίων χώνονται σε ένα μπαρ και ακούνε μια μαγική τζαζ μπάντα ή όταν ο δολοφόνος ενός αστυνομικού μυθιστορήματος διαπράττει τους φόνους του βάζοντας μουσικά αινίγματα στον ντετέκτιβ που τον κυνηγά.

Πολλά τα βιβλία λογοτεχνίας που η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο στις σελίδες τους. Πλέον, αρκετά από αυτά μπορείτε να τα εντοπίζετε στη νέα κατηγορία του e-shop μας Λογοτεχνία με μουσική.

Παρακάτω ορισμένες προτάσεις μας:

Κουτσό, Χούλιο Κορτάσαρ, εκδόσεις Opera

Βιβλίο αναμέτρηση. Αυτή είναι η λέξη που μου ‘ρχεται όταν το σκέφτομαι. Αναμέτρηση. Αναμετριέσαι μαζί του, με τον συγγραφέα, με την τρέλα του, τη γραφή του, το απίστευτο βάθος της σκέψης του. Αναμετριέσαι με τις οδηγίες χρήσης του, τον διπλό τρόπο ανάγνωσης, τη ροή της ιστορίας αλλά και τη γραφή για τη γραφή. Αναμετριέσαι με το δύσκολο, με το όμορφο, με το ελκυστικό. Αναμετριέσαι με τον εαυτό σου, με την ικανότητά σου να πάς τις λέξεις του, τον κόσμο του, παρακάτω.

Στο βιβλίο μια μουσική παίζει συνέχεια. Γίνονται αναφορές για παραπάνω από 120 μουσικά κομμάτια και τραγούδια, κυρίως κλασικής και τζαζ. Με μια αναζήτηση μπορείτε να βρείτε λίστες στις διάφορες πλατφόρμες με τα τραγούδια αυτού του «θηρίου», όπως εύστοχα έχει χαρακτηρίσει το Κουτσό ο μεταφραστής του Αχιλλέας Κυριακίδης.

Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλεϋ, Patricia Highsmith, εκδόσεις Άγρα

Η Highsmith σε κάθε βιβλίο της έχει τη μοναδική ικανότητα να παίρνει το φυσικολογικό και ξετυλίγοντάς το, να το βγάζει στο φως ως κάτι αποπνικτικά σκοτεινό. Ο Ρίπλεϋ είναι η επιτομή αυτού της του ταλέντου.

Ένας απ’ τους γοητευτικότερους ήρωες των αστυνομικών μυθιστορημάτων, είναι ο κακός που όλοι όσοι τον διαβάσαμε, κάποια στιγμή τον ζηλέψαμε (κι όταν το συνειδητοποιήσαμε τρομάξαμε). Έξυπνος, ελκυστικός, γήινος. Ένας τυχοδιώκτης που σε κάποια στροφή του μυαλού του έγινε αδίστακτος δολοφόνος. Για να ζήσει αυτό που επιθυμεί δεν βλέπει περιορισμούς, κινδύνους, υποψία ήττας.

Στο πρώτο βιβλίο της σειράς στόχος του είναι ο πλούσιος γιος Ντίκι, που λατρεύει την τζαζ και ζει στην Ιταλία. Η αποστολή είναι να τον επιστρέψει στον πατέρα του. Η κατάληξη είναι να γοητευτεί τόσο από τον ίδιο όσο κι από την τζαζ που να θέλει να πάρει τη θέση του. Σε σημεία της αφήγησης σχεδόν ξεχνάς να ανασάνεις.

Chamame’, Λεονάρδο Ογιόλα, εκδόσεις Carnivora

Το Chamame’ είναι ένα είδος μουσικής και χορού της αργεντίνικης ακτογραμμής το οποίο όμως δεν απαντάνται πουθενά στο βιβλίο. Γιατί το βιβλίο είναι ροκ. Είναι ροκ από την πρώτη ως την τελευταία λέξη του. Είναι ένα… ροκ γουέστερν που διαδραματίζεται στην Εθνική οδό (κυρίως) και σε παμπ, φτηνά ξενοδοχεία, βενζινάδικα, φυλακές και άλλες , όχι πολύ ελκυστικές τοποθεσίες, δεξιά κι αριστερά του δρόμου που διασχίζουν οι ήρωες με ένα πόλο, ένα ντοντζ, μια σεβρολέτ που πιάνει ξέφρενες ταχύτητες.

Ο ήρωας αλλάζει διαρκώς τους σταθμούς ώσπου να κάτσει η βελόνα σε κάποιον ροκ, ώσπου να ακουστεί το αγαπημένο του τραγούδι των Guns n’ Roses ή να μπει η φωνή του «Αφεντικού» Σπρίνγκστιν.

Το βιβλίο δεν είναι από αυτά που τα παίρνεις και τα διαβάζεις λίγο-λίγο. Είναι της μιας ανάσας. Είναι από αυτά που φτιάχνεις καφέ το μεσημέρι και το τελειώνεις με κρασί και τέρμα τη μουσική λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

 Συγκάτοικος, Βασίλης Τσιμπούκης, εκδόσεις Loggia

Η κίτρινη σειρά των εκδόσεων Loggia είναι τα βιβλία μικρής φόρμας. Αυτό έχεις στο μυαλό σου και ξεκινάς να διαβάσεις τον Συγκάτοικο περιμένοντας ίσως μια σειρά διηγημάτων. Είναι κι ο συγγραφέας πρωτοεμφανιζόμενος πράγμα που σε κάνει ακόμη πιο χαλαρό στη διάθεσή σου (τον αφελή). Και ξεκινάς, και γυρίζεις τις σελίδες και σιγά σιγά συνειδητοποιείς ότι πέφτεις με τα μούτρα πάνω σε μια νουβέλα παραλληρηματικής γραφής από τον Βασίλη Τσιμπούκη.

Με τον ήρωα-αφηγητή να είναι φανατικός (εθισμένος) με τη ζωή του κορυφαίου μουσικού Νίκου Σκαλκώτα. Να κάνει έναν διαρκή διάλογο μαζί του παρουσιάζοντας σημαντικές στιγμές της. Να μπερδεύεται η πραγματικότητα με τις ιστορίες, το παρόν με το παρελθόν. Κι εκεί είναι που ξεπηδάει και του αφηγητή η ζωή και του αφηγητή οι ιστορίες. Κι εκεί είναι που σαν σε μια θεατρική σκηνή ο ένας ζει μέσα στον άλλο. Συγκατοικούν.

Απίθανο βιβλίο, εξαιρετική και ευφυής γραφή, τα 32 κομμάτια για πιάνο του Σκαλκώτα αχνακούγονται διαρκώς, σίγουρα κλείνοντάς το ψάχνεις τις μουσικές του μεγάλου συνθέτη.