Πολυβραβευμένος και διεθνής, ο 26χρονος σολίστ κλασικής κιθάρας Δημήτρης Σουκαράς πιστεύει ότι, αν επιλέγουμε μόνο πράγματα που μας διασκεδάζουν εύκολα, κάτι δεν πάει καλά.

Κείμενο: Σίμος Καβαλιεράτος

Αφού διάβασα το βιογραφικό του Δημήτρη Σουκαρά, έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Αν δεν είχα δει φωτογραφίες του στο διαδίκτυο, θα νόμιζα ότι πρόκειται για κάποιον άνθρωπο κοντά στα σαράντα, αφού τα επιτεύγματά του αναλογούν σε μια μακροβιότερη πορεία. Αποφοίτησε με άριστα από το τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου, και πιο συγκεκριμένα υπήρξε ο πρώτος σπουδαστής του τμήματος που ολοκλήρωσε τις σπουδές του σε τρία χρόνια αντί για πέντε. Συνέχισε τις σπουδές του με ολική υποτροφία στη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής του Λονδίνου, όπου του απονεμήθηκε και το υψηλότερο βραβείο, και έχει κερδίσει επίσης, μεταξύ άλλων, το πρώτο βραβείο κιθάρας στον Διεθνή Διαγωνισμό Mottola, το Διεθνές Βραβείο Ivor Mairants, το βραβείο «David Russell» και τον διαγωνισμό υποτροφίας της Ακαδημίας Αθηνών. Έχει δώσει σόλο ρεσιτάλ στο King’s Place (Λονδίνο), στο Μusikverein (Βιέννη), στο Θέατρο Θερβάντες (Λονδίνο), και επίσης έχει ηχογραφήσει για το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ και το BBC Radio 3. Είναι ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής της Σειράς Συναυλιών MUΣA και υποψήφιος διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο του Surrey. Και είναι μόλις 26! 

«Μεγάλωσα σε μια μουσική οικογένεια. Το σπίτι ήταν γεμάτο μουσικά όργανα. Από μαντολίνα και μάντολες μέχρι φλογέρες και πιάνο. Ενστικτωδώς, όταν ήμουν μικρός, επέλεξα την κιθάρα. Γρατσούναγα τις χορδές και έπαιζα μαζί της σαν παιχνίδι». Με την ίδια πειραματική διάθεση προσεγγίζει και τον νέο του δίσκο Roots. Σε συνεργασία με επιφανείς Έλληνες συνθέτες, όπως ο Φίλιππος Τσαλαχούρης, ο Ιάσων Μαρούλης και ο Πέτρος Κλαμπάνης, το Roots αγκαλιάζει, με κύριο άξονα την κλασική κιθάρα, διάφορα κύματα από τα οποία έχει επηρεαστεί η ελληνική μουσική. Τζαζ πινελιές, κινηματογραφική ατμόσφαιρα και avant-garde φιλοδοξίες συνθέτουν ένα πολυστιλιστικό σύνολο, που έχει σκοπό να μας συστήσει ξανά με την κλασική μουσική, με λίγο διαφορετικό τρόπο.

Πόσο επίκαιρη όμως είναι η κλασική μουσική; «Στην Ελλάδα τείνουμε να συνδέουμε τη μουσική αποκλειστικά με το τραγούδι, ενώ στην κλασική μουσική μιλάμε κυρίως για ενόργανη μουσική. Σε σχέση με τα κομμάτια που έχουν στίχους, η ενόργανη μουσική μάς αφήνει εντελώς ελεύθερους. Δεν υπάρχει κάποιο πλαίσιο. Ο καθένας έχει την ελευθερία να αισθανθεί ό,τι θέλει. Δυστυχώς, οι άνθρωποι φοβόμαστε πολύ την ελευθερία μας. Έχουμε την ανάγκη διαρκώς να περιορίζουμε τον εαυτό μας. Δεν αφηνόμαστε σε νέα ερεθίσματα». Μέσα από τη συζήτησή μας αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος του 2021 είναι ικανός να αντιληφθεί τον πλούτο της κλασικής μουσικής. «Η συγκέντρωση παίζει τεράστιο ρόλο στην κατανόηση ενός είδους μουσικής που ακολουθεί μεγαλύτερες φόρμες. Στην εποχή μας η συγκέντρωση λείπει. Κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα και δεν δίνουμε τον χώρο να ακούσουμε κάτι που έχει διάρκεια μεγαλύτερη από τρία λεπτά. Χρειάζεται μια προσπάθεια και από τον ακροατή για να μπορέσει να κατανοήσει την κλασική μουσική. Η τέχνη θέλει χρόνο. Εάν στη ζωή μας επιλέγουμε μόνο πράγματα που μας διασκεδάζουν εύκολα, κάτι δεν πάει καλά».

Αυτό που φιλοδοξεί να καταφέρει μέσα από τη δουλειά του είναι να ανοίξει ορίζοντες και να αποβάλει στερεότυπα που ακολουθούν την κλασική μουσική. «Θέλω να επικοινωνήσω σε ένα ευρύτερο κοινό ότι αυτό που ονομάζουμε κλασική μουσική δεν αφορά μόνο ηλικιωμένους ή δεν ανήκει σε μια άλλη εποχή. Αφορά το σήμερα, αφορά το τώρα. Είναι πολύ σημαντικό οι άνθρωποι να ανακαλύπτουμε νέους τρόπους έκφρασης».

Info
Το ROOTS κυκλοφορεί από τη δισκογραφική εταιρεία Naxos και είναι διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.

Πηγή