H Jazz World Photo είναι ένας διαγωνισμός για τους φωτογράφους φίλους της Jazz οι οποίοι επιδιώκουν να φέρουν πιο κοντά την εικόνα και τη μουσική μέσα από τo φακό τους. Ο διαγωνισμός ξεκίνησε το 2013 όμως η αγάπη για την jazz πολλών φωτογράφων είχε ξεκινήσει ήδη από τότε που οι έγχρωμοι μουσικοί έκαναν με τους ήχους τους άνω κάτω τα μπαρ την δεκαετία του 30′. Για το 2017 νικητής του διαγωνισμού αναδείχθηκε ο Ρώσος Oleg Panov, ο οποίος αποθανάτισε την στιγμή που ένας έγχρωμος ντράμερ βρίσκεται σε πλήρη συγκέντρωση χτυπώντας τα πιατίνια του.

_{Frank Parker / Evgeniy Pugachev Quartet feat. Frank Parker – Libraria Speak Easy Bar}

Η ιστορία των φωτογράφων οι οποίοι ασχολήθηκαν με την Jazz έχει μεγάλο παρελθόν. Άνθρωποι λάτρεις τόσο της φωτογραφίας όσο και της μουσικής αυτής έτρεχαν από live σε live και φεύγοντας κουβαλούσαν στο φιλμ της κάμερας τους εκείνες τις στιγμές των μουσικών όπου οι ίδιοι γίνοντουσαν ένα με τους ήχους και το εκάστοτε όργανο τους.

Αρχικά ο Herman Leonard θεωρείται από τους σπουδαιότερους φωτογράφους που ασχολήθηκαν με την Jazz, αιχμαλωτίζοντας τις στιγμές εκείνες που οι μουσικοί έφταναν σε μια στιγμή πνευματικής διέγερσης μπροστά στο κοινό. Ο Herman όργωσε τους δρόμους και τα μαγαζιά στις περιοχές του Harlem αναζητώντας και φωτογραφίζοντας επίδοξους βιρτουόζους μουσικούς της jazz. Λόγω της αγάπης του για τη μουσική γνωρίστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής όπως οι Miles Davis, Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Lena Horne, Billie Holiday, Duke Ellington.

_{Dizzy Gillespie, San Francisco, 1990}

_{Dexter Gordon, New York City, 1948}

Ο Wolf Francis ήταν ένας αφοσιωμένος φωτογράφος της Jazz. Ο ίδιος το διάστημα της δεκαετίας του 50΄ τράβηξε πάνω από 30.00 φωτογραφίες με θέματα από το χώρο της Jazz. Η γωνία λήψης και γενικότερα ο τρόπος προσέγγισης δίνουν μια ηρωική διάσταση στον εικονιζόμενο, μια στάση μεγαλοπρέπειας μέσα στην ένταση της στιγμής και την έξαψη που μπορεί να νιώθει καθώς ο μουσικός καθώς παίζει το κομμάτι του. Στο The Blue Note Years: The Jazz Photography of Francis Wolff καταγράφονται όλες εκείνες οι στιγμές όπου η δυναμική της μπίμποπ βρίσκει την φωτογραφία σαν το ύψιστο μέσο για την αποτύπωση της έκρηξης που δημιουργεί ο ήχος στα αυτιά του μουσικού.

_{Art Blakey by Francis Wolf}

_{Jimmy Smith & Thornel Schwartz, Harlem, 1956 by Francis Wolf}

Πέρα την τεκμηριωτική δυνατότητα της φωτογραφίας στην αναπαράσταση στιγμών που σχετίζονται αποκλειστικά με την ίδια την μουσική της Jazz, ο Jack Kerouac αναφέρθηκε στην ποιητική διάσταση της μουσικής. Ο άνθρωπος ο οποίος ύμνησε την Jazz χρησιμοποιώντας την μουσική ως πάτημα για να απαγγείλει τα ποιήματα του, έγραψε τον πρόλογο στο μνημειώδες έργο του Robert Frank, The Americans. Ο Robert Frank ερχόμενος από την φιλήσυχη Ελβετία στη χαώδη και απέραντη Αμερική, άρχισε αμέσως να ταξιδεύει αναζητώντας εμπειρίες, έχοντας ως σύντροφο μια 35mm φωτογραφική μηχανή. Αποθανάτισε μια κοινωνία η οποία δεν είχε ξανά υπάρξει φωτογραφικά, σπάζοντας την ψευδαίσθηση της γοητείας του Αμερικάνικου ονείρου δείχνοντας το πραγματικό και θλιμμένο πρόσωπο της Αμερικής σε μια σειρά θεμάτων, όπως το θέμα των φυλετικών διακρίσεων. Για τους παραπάνω λόγους Αμερικάνοι εκδότες αρνήθηκαν να το δημοσιεύσουν καθώς έσπαζε τα πρότυπα τα οποία ήθελα να προβάλλουν, δηλαδή μια ελεύθερη και ήσυχη Αμερική χωρίς προβλήματα και διακρίσεις. Ο αντικομφορμιστής Kerouac αναφερόμενος στο Frank είπε: «μ’ εκείνη τη μικρή φωτογραφική μηχανή του που την κρατάει με το ένα χέρι, κατάφερε να ρουφήξει ένα θλιμμένο ποίημα μέσα από την Αμερική και να το μεταφέρει στο φιλμ, παίρνοντας τη θέση του ανάμεσα στους τραγικούς ποιητές του κόσμου».

Σε όλα αυτά η Jazz και η μπίμποπ ήταν παρούσα μέσω του παραλληλισμού της με την γρήγορη ματιά του Φρανκ τον αυθόρμητο- αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα και των δύο, την προσπάθεια να δουν την πραγματικότητα από διαφορετική οπτική γωνία από την οποία προσφερόταν και να αναδείξει το ελεύθερο, χωρίς περιορισμούς πνεύμα μέσα στην βαθιά συντηρητική Αμερικάνικη υπερκαταναλωτική κοινωνία.