Σαν σήμερα το 1968 ηχογραφείται ένα ζωντανό album (κυκλοφόρησε λίγους μήνες αργότερα) από τον Johny Cash. Τη διαφορά κάνει το ακροατήριο. Οι βαρυποινίτες της φυλακής Φόλσομ. Ο «άντρας με τα μαύρα» είχε ξανακάνει ζωντανές εμφανίσεις μπροστά σε φυλακισμένους. Ωστόσο, αυτή ήταν η πρώτη φόρα που ένας δίσκος ηχογραφήθηκε μέσα στις φυλακές.
Εκμεταλλευόμενος τις αλλαγές που έγιναν στην εταιρεία Columbia και παλεύοντας για ένα δυναμικό comeback σε μια καριέρα που είχε πάρει την κατιούσα, ο Cash μπόρεσε να προωθήσει την ιδέα που είχε να ηχογραφήσει έναν ζωντανό δίσκο μέσα σε φυλακές, έχοντας συνοδοιπόρους του την μετέπειτα γυναίκα του June Carter, τον Carl Perkins, τους Tennessee Three, Luther Perkins, W.S. Holland και Marshall Grant.
Ο δίσκος περιέχει κάποια από τα διαμάντια της δισκογραφίας του τραγουδιστή που απέκτησε το προσωνύμιο του ανθρώπου με τα μαύρα, με πρώτο και καλύτερο το «Folsom Prison Blues» που διηγείται την ιστορία ενός φυλακισμένου.
Για την όχι και τόσο φωτεινή πλευρά της Αμερικής, τραγούδια περήφανα, συμπονετικά για τον άνθρωπο που περιμένει να εκτελεστεί και αναφέρεται στα τελευταία 25 λεπτά της ζωής του («25 minutes to go»).
Ο δίσκος είναι ένα θαυμάσιο δείγμα τραγουδοποιΐας του απλού ανθρώπου. Ακούγοντας το ξανά και ξανά δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις την υπεροχή αυτή φωνή και να το προτείνεις ανεπιφύλακτα για ακρόαση. Έχει την ικανότητα να μεταπηδά από σοβαρά θέματα σε άκρως χιουμορίστικα που σε κάνουν να χαμογελάς (Dirty old egg sucking dog).
Ένα τραγούδι που προσωπικά όμως λατρεύω και προτείνω είναι το «Give my love to Rose» που αναφέρεται στα λόγια ενός ετοιμοθάνατου ανθρώπου ο οποίος λίγο πριν πεθάνει, βρίσκει παρακαλά έναν ξένο να πάει να βρει την οικογένεια του και να τους δώσει την αγάπη του.
Ένα ακόμη εξαίρετο κομμάτι είναι το «Send a picture of mother». Ένας κρατούμενος ζητά από έναν άλλο που αποφυλακίζεται να πάει να βρει τους οικείους του και να του στείλει πίσω μία φωτογραφία της μητέρας του.
Άξιο προσοχής επίσης, είναι και το «Jakson» κυρίως εξαιτίας του ντουέτου του Johny Cash με την June Carter και το γρήγορο βιμπράτο ρυθμό του.
Με αυτό τον δίσκο και άλλον έναν που ακολούθησε (At San Quentin) o Cash εδραίωσε την φήμη του. Έγινε η φωνή του μικρού, του φτωχού, του παράνομου. Επίσης, μπόρεσε να αναζωογωνήσει την καριέρα του και να αναγνωριστεί σαν μια από τις μεγαλύτερες φωνές της country (και όχι μόνο). Ο δίσκος αναγνωρίζεται σαν ένας από τους σπουδαιότερους όλων των εποχών.
