Από τον Παύλο Ηλ. Αγιαννίδη

Ασορτάρονται το επίσημο φράκο με τα βατραχοπέδιλα; Οδηγείται το τρακτέρ δίχως χέρια; Κολλάει ένας κλασικός μουσικός με τους Scorpions; Ύπτιο, πρόσθιο ή πεταλούδα προτιμά στην κολύμβηση το βιολοντσέλο;

Σε αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα έχει απαντήσεις το CrazyCello, ο μουσικός της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ, που εξελίσσεται σε φορέα –ελληνικού– χαμόγελου στο YouTube

Με ένα απλό «Χρόνια πολλά» ξεκίνησαν όλα. Για την ακρίβεια με ένα «Ευτυχισμένα γενέθλια». Ή Happy Birthday, αν θέλετε, που έπαιξε στο βιολοντσέλο του, ενώπιον της κάμερας, για την αγαπημένη του σύζυγο με το σπάνιο όνομα Αγαρίστη.

Τι ήταν να ανεβάσει εκείνο το βιντεάκι με το Happy Birthday στο YouTube και στο Facebook; Τα like άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν. Και οι κοινοποιήσεις επίσης. Πάνω από 415.000 like ήδη, μόνον στο YouTube. Εκείνο δε το μελωδικό του Happy Birthday για την Αγαρίστη (παν άριστη, στην ερμηνεία που μου δίνει ο Αλέξανδρος Μποτίνης) έχει χρησιμοποιηθεί από το 2011, που «βγήκε στον αέρα», από πολλούς για να εκφράσουν επίσης μελωδικά τις ευχές τους

«Το ανέβασα στο YouTube για να το βλέπει και να χαίρεται ο κόσμος», μου εξηγεί σήμερα ο Αλέξανδρος Μποτίνης. Που πλέον έχει περάσει στη σφαίρα ενός νέου διαδικτυακού κόσμου, με το όνομα ή το avatar, αν θέλετε, CrazyCello. Τρελό, θεότρελο βιολοντσέλο, όπως αποδεικνύουν τα χαρούμενα και πρωτότυπα βιντεάκια του.

 «Το ανέβασα και για να το χρησιμοποιεί ο κόσμος το βιντεάκι μου. Και το έκανε. Είχε μεγάλη επιτυχία. Έτσι ξεκίνησα να φτιάχνω και άλλα, πιο οργανωμένα, βίντεο που όπως φαίνεται τους έκαναν να χαίρονται. Είμαι εύθυμος άνθρωπος, βλέπεις».

Στη Μόσχα, αδέλφια μου, στη Μόσχα. Εκεί θα εντοπίσουμε τις απαρχές του Αλέξανδρου Μποτίνη. Με έλληνα πατέρα, γόνο πολιτικών προσφύγων, με καταγωγή από τη Φωκίδα και από τη Σαμαρίνα. Και με μητέρα από το Ουζμπεκιστάν.

Μουσική, είναι κι εδώ ο κωδικός. Καθώς στη Μουσική Ακαδημία της Μόσχας, όπου σπούδαζαν, εκείνος μαέστρος κι εκείνη πιανίστρια, βρέθηκαν, ερωτεύθηκαν και παντρεύτηκαν. Τι πιο αναμενόμενο: ο μικρός Αλέξανδρος, από τα πέντε του, να ζει και να αναπνέει μέσα στη μουσική. Είχε όμως, λόγω των μουσικών γονιών του, μία ακόμη μεγάλη τύχη. Να δοκιμάσει πολλά μουσικά όργανα, για να δει ποιο του κάνει καλύτερα. Βιολί, κλασική κιθάρα, κρουστά, βιολοντσέλο. Εδώ είμαστε.

Οι παππούδες του, θυμάται, αποφάσισαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, την Ελλάδα, το 1982. Και ο πατέρας του οργάνωσε τα πράγματα ώστε να ακολουθήσουν, το 1988. Αλλά ακόμη κι εδώ τον «ακολούθησε» η μουσική. Όχι μόνον οι σπουδές του σε τρία τέσσερα όργανα, με έναν δάσκαλο «καλοσυνάτο και αστείο», όπως μου λέει. Αλλά ακόμη και τα όργανα της ορχήστρας. Καθώς ο πατέρας του διηύθυνε τους περίφημους κάποτε (τους έχουμε ακούσει και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών) Σολίστ της Πάτρας. «Εκεί, ακούγοντας όλα τα όργανα, βρήκα τον εαυτό μου. Σταμάτησα όλα τα άλλα όργανα, κρατώντας μόνον την κλασική κιθάρα και το βιολοντσέλο». Το βιολοντσέλο που έγινε σύντροφος ζωής για τον Αλέξανδρο Μποτίνη. Και τον ακολούθησε, από το Ωδείο της Πάτρας, στα πέντε χρόνια περαιτέρω σπουδών του στο Κονσερβατουάρ των Βερσαλλιών και στα άλλα πέντε στην Ακαδημία της Μόσχας. Ναι, εκεί που είχαν γνωριστεί και οι γονείς του. «Ήταν πολύ καλό το επίπεδο στα έγχορδα», μου εξηγεί, «ήξερα και τη γλώσσα…».

Η Μουσική; «Μα, η Μουσική είναι τα πάντα για μένα. Ο τρόπος να αναπνέω. Το συναίσθημα και η σκέψη μου. Είναι όλη μου η ζωή», μου λέει. «Δεν το καταλαβαίνουν ίσως όλοι επειδή δεν έχουν τόσο στενή επαφή μαζί της, όμως με αυτή ξυπνάω, με αυτήν κοιμάμαι. Είναι ο τρόπος να δημιουργώ. Και μου δίνει ένα συναίσθημα χαράς». Και χαμόγελο στον ακροατή. Επιμένει σε αυτό. Στο χαμόγελο.

Πίσω στο Happy Birthday, λοιπόν. Ενώ ο Αλέξανδρος Μποτίνης είναι μέλος της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ, παίζει σε μικρότερα σχήματα όπως αυτό του Πέτρου Κλαμπάνη, στην «Ηλέκτρα» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (στην πρεμιέρα του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος), στην εναλλακτική σκηνή της ΕΛΣ, με το ARTéfacts ensemble (σε λόγια σύγχρονη μουσική) στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη, μαζί με τους Scorpions στο MTV unplugged στο Λυκαβηττό (σε οκτέτο εγχόρδων, που τους ακολούθησε στην περιοδεία στη Γερμανία και «έγραψε» στο παγκόσμιας κυκλοφορίας DVD τους) και και και…

Στο μεταξύ γυρίζει διαρκώς τα βιντεάκια του… χαμόγελου. Δεν τα λέμε εμείς έτσι. Εκείνος τους δίνει αυτό τον χαρακτήρα. Όλο και πιο τρελά. Όλο και πιο… CrazyCello. 

«Με το που τελειώνουμε το ένα, πιάνουμε το άλλο μου», μου λέει. Και όλο αυξάνονται τα χτυπήματα και τα likes. Μόνον στο παραδοσιακό «Μήλο μου κόκκινο», στη δική του εκδοχή στη θάλασσα ανοιχτά του νησιού Τριζόνια, στον Κορινθιακό, μέτρησε πάνω από μισό εκατομμύριο. Χαλάλι ο κόπος. Διότι πόσο εύκολο είναι να κρατάς με τα… νεφρά σου (με την μέση σου) σταθερό το πηδάλιο μιας βάρκας, που κλυδωνίζεται, και να παίζεις με τα δυο σου χέρια βιολοντσέλο; Προσέχοντας μάλιστα να είναι η βάρκα πάντα μέσα στο οπτικό πεδίο ενός drone; Ή πόσο εύκολο είναι να παίζεις πάνω σε ένα βράχο στο χείλος του γκρεμού, απέναντι από τα Μετέωρα για να γυρίσεις αυτό το βιντεάκι; Και αυτό σχεδόν ολόκληρη μέρα (για το «Μήλο μου κόκκινο», και ανοιχτά των Τριζονίων στη Φωκίδα, κοντά στο πατρικό του σπίτι, αλλά και στα Μετέωρα) με το drone, για τα εντυπωσιακά γυρίσματα από ψηλά. Με την μπαταρία του drone να κρατάει το πολύ 15-20 λεπτά και να απαιτεί 80 τουλάχιστον για να ξαναφορτίσει, ώστε να συνεχιστούν τα γυρίσματα. Και να χρειάζεται κάθε φορά να πατάνε τα Τριζόνια για να φορτίσουν και να γυρίζουν πίσω με την βάρκα, στο ίδιο σημείο που σταμάτησαν, με τον αδελφό του Κωνσταντίνο Μποτίνη, που έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία και παραγωγή. Αλλά μαζί και το σενάριο και την ηχοληψία. Κάποτε με τη συνδρομή και φίλων στα γυρίσματα.

Τα θέλει πρωτότυπα, όλο και πιο πρωτότυπα, πέρα από αστεία, τα βιντεάκια του ο Αλέξανδρος Μποτίνης. Έτσι χρειάστηκε να κάνει ακόμη και πολύ δύσκολα γυρίσματα. Όπως εκείνα, σε ένα χωράφι ανάμεσα στο Βελεστίνο και το Αέρινο, στη Θεσσαλία, για το Smile του Τσάρλι Τσάπλιν. Αλλά και στους Καταρράκτες της Νέδας και στο Δάσος της Στροφυλιάς. Όπου χρειάστηκε να παίξει βιολοντσέλο στην ράχη ενός γαϊδαράκου και, το χειρότερο, να παίξει οδηγώντας ένα τρακτέρ δίχως χέρια, σε ένα οργωμένο χωράφι. Κι ενώ ταρακούναγε πολύ, όπως θυμάται. «Μετά από αυτά τα γυρίσματα δεν μπορούσα να κουνηθώ».

Το τελευταίο του βιντεάκι -δεν αποκαλύπτει τίποτα ακόμη για το επόμενο, που ήδη σχεδιάζεται- είναι τα «Παιδιά του Πειραιά», το Όσκαρ του Μάνου Χατζιδάκι. Σε μια εκδοχή για… τέσσερα βιολοντσέλα και έναν ερμηνευτή. Τον ίδιο τον Αλέξανδρο Μποτίνη, σε πολλαπλά γυρίσματα, με ρούχα ψαρά, με φράκο, με πιτζάμες και χνουδωτές παντόφλες ζωάκια ή με στολή κατάδυσης και βατραχοπέδιλα, στο λιμάνι του Πειραιά (μπορεί κανείς να απολαύσει και το Making Of αυτού του βίντεο και άλλων, στο κανάλι του στο YouTube, CrazyCello).

Δύσκολο, εντάξει. Επίπονο, επίσης. Όμως όχι τόσο όσο τα υποβρύχια γυρίσματά του, αγκαλιά με το βιολοντσέλο, για το All You Need Is Love των Beatles. Το… υποβρύχιο βιολοντσέλο, που χρησιμοποίησε, ήταν ένα μουσικό όργανο που βρήκε «σε ένα υπόγειο μουσικού καταστήματος. Ήταν παρατημένο και χαλασμένο, έτοιμο να πεταχτεί στα σκουπίδια. Το πήρα μόνο για αυτό το υποβρύχιο πλάνο, καθώς πίστευα ότι θα σπάσει μετά (αν όχι κατά τη διάρκεια του γυρίσματος). Προς μεγάλη μας έκπληξη όμως δεν έσπασε! Επέζησε και ακόμη το έχω και το χρησιμοποιώ για τα «επικίνδυνα» πλάνα σε αντίξοες συνθήκες (θαλασσα, βουνό, κρύο…)». Εις άγραν όχι τόσο της πρωτοτυπίας, αλλά του χαμόγελου των θεατών και ακροατών του CrazyCello.

Πηγή