Η μουσική στη μεγάλη οθόνη
15 βιογραφιές που αξίζει να δείτε (ξανά και ξανά)
Της Ελένης Τζαννάτου
Το πιο πολυσυζητημένο music biobic της χρονιάς είναι χωρίς αμφιβολία το England Is Mine. Μέχρι να εξακριβώσουμε αν o Jack Lowden στέκεται στο (κινηματογραφικό) του ύψος ως Morrissey, ανατρέχουμε στις 15 εκείνες ταινίες της ίδιας συνομοταξίας που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο άφησαν το σημάδι τους στην ποπ κουλτούρα.
Control (Anton Corbijn, 2007)
Ο Sam Riley υποδύεται με ανατριχιαστική πιστότητα τον frontman των Joy Division, Ian Curtis, προσωπογραφείται. Εξίσου πιστά σκιαγραφείται και η όλη ατμόσφαιρα της εποχής. Να ‘ναι καλά η ασπρόμαυρη φωτογραφία και η «ματιά» του Anton Corbijn – που αν δεν τον γνωρίζετε ως σκηνοθέτη, σίγουρα έχετε δει την φωτογραφική δουλειά του σε εξώφυλλα και φωτογραφήσεις των U2 και των Depeche Mode.
Walk The Line (James Mangold, 2005)
Toν Johnny Cash ενσαρκώνει στη μεγάλη οθόνη παραπάνω από καλά ο Joaquin Phoenix. Η ταινία επικεντρώνεται κυρίως στο love story του με την June Carter, το ρόλο της οποίας αναλαμβάνει η Reese Witherspoon, ξαφνιάζοντας με τις υποκριτικές της ικανότητες και κερδίζοντας το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου. Απορίας άξιο, βέβαια, το γεγονός ότι δεν απέσπασε και ο Joaquin Phoenix το Α’ Ανδρικού. Για την ιστορία, το βραβείο της χρονιάς πήγε πάλι σε βιογραφική ταινία και τον Philip Seymour Hoffman για τον ρόλο του ως Truman Capote στο Capote. Χαλάλι.
Sid and Nancy (Alex Cox, 1986)
Καθόλου τυχαίο ότι ο αρχικός τίτλος της ταινίας ήταν Love Kills, καθώς το ειδύλλιο του μπασίστα των Sex Pistols, Sid Vicious (που ενσαρκώνει ο Gary Oldman) και της Nancy Spungen αποδείχτηκε κυριολεκτικά φονικό. Η ταινία έχει όλα όσα περιμένετε: punk, ναρκωτικά, νύχτες χωρίς φόβο και με πολύ πάθος και το θρυλικό Chelsea Hotel, μέσα από την cult ματιά του Alex Cox. Κερασάκι η σύντομη εμφάνιση της Courtney Love που ήταν μεταξύ των υποψήφιων για τον ρόλο της Nancy Spungen, την οποία υποδύθηκε τελικά η Chloe Webb. Καλά βέβαια όλα αυτά, αλλά η ταινία δεν είχε τα εύσημα του John Lydon o οποίος, μεταξύ άλλων, έχει δηλώσει: «αυτή η ταινία είναι η χαμηλότερη μορφή ζωής». Punk (spirit)’s not dead.
Ray (Taylor Hackford, 2004)
H ταραχώδης ζωή του Ray Charles τον οποίο υποδύεται ο Jamie Foxx. Ο Foxx παίζει ο ίδιος πιάνο σε όλες τις σκηνές, ενώ για την προετοιμασία του ρόλου επισκεπτόταν αρκετά συχνά τον Ray Charles, άκουγε παλιές κασέτες που του έδωσε ο Quincy Jones και έβαζε κόλλα σιλικόνης στα μάτια του για 12 ώρες την μέρα προκειμένου να βιώσει την αίσθηση ενός τυφλού. Με όλα αυτά πως να μην σηκώσει το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου…
24 Hour Party People (Michael Winterbottom, 2002)
To 1976 στο Manchester ένας άντρας ονόματι Tony Wilson (μαζί με τον Alan Erasmus) αποφασίζει να ξεκινήσει την ανεξάρτητη δισκογραφική Factory Records. Από τους Joy Division στους New Order, μέχρι τους Happy Mondays και την ecstasy να ρέει σε θρυλικές νύχτες στο Haçienda, η Factory χάραξε την δική της μνημειώδη πορεία την οποία καταγράφει η ταινία μέσα από το πρίσμα του ιθύνοντα νου της που ενσαρκώνει ο Steve Coogan. Πάντως ο Peter Hook τοποθετήθηκε ντόμπρα: «Μία ταινία για τον μεγαλύτερο μαλάκα του Manchester, παιγμένο από τον δεύτερο μεγαλύτερο». Αγάπη μόνο.
La Vie En Rose (Olivier Dahan, 2007)
Η Marrion Cotillard στο ρόλο της Edith Piaf κερδίζει επάξια το Όσκαρ. Από την ανατροφή της σε οίκο ανοχής, στην άνοδο κι από εκεί στην πτώση, η Cotillard δίνει ρέστα στην οθόνη για μία ζωή όχι και τόσο…«σαν τριαντάφυλλο».
I’m Not There (Todd Haynes, 2007)
Από τα πιο ενδιαφέροντα μουσικά βιογραφικά κινηματογραφικά πειράματα, η ζωή του Bob Dylan σε έξι πτυχές από έξι διαφορετικούς ηθοποιούς: Christian Bale, Cate Blanchett, Marcus Carl Franklin, Richard Gere, Heath Ledger και Ben Whishaw. Η ταινία ακολουθεί μία αφαιρετική και μη συμβατική αφήγηση και αν δεν την έχετε δει, σπεύσατε μόνο και μόνο για την ερμηνεία της Cate Blanchett που αν και γυναίκα είναι ο πιο πειστικός Dylan.
The Doors (Oliver Stone, 1991)
Ηλίου φαεινότερο με το ποιάς μπάντας τον frontman ασχολείται η συγκεκριμένη ταινία. Φυσικά πρόκειται για την μεταφορά στην μεγάλη οθόνη της ζωής του Jim Morrisson από τον Oliver Stone, από τα φοιτητικά του χρόνια στη σχολή κινηματογράφου του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, μέχρι την άνοδο με τους Doors και την τραγική κατάληξή του που τον έκανε μέλος του “Club 27”. Στον ρόλο του ιθύνοντα μουσικού νου της μπάντας, του κιμπορντίστα Ray Manzarek συναντάμε τον Kyle MacLachlan («λέγε-με-και-alter-ego-του-David-Lynch») ενώ τα πραγματικά μέλη του συγκροτήματος, ακούγοντας τον Val Kilmer να τραγουδάει, τους φάνηκε τόσο καλός που παραδέχτηκαν ότι δεν ξεχώριζαν την φωνή του από του Morrisson. Για την προετοιμασία του ρόλου, ο Val Kilmer επί έναν χρόνο φορούσε ρούχα του Morrisson και σύχναζε στα λημέρια του, ενώ για τις σκηνές που υποτίθεται πως είναι μαστουρωμένος, φορούσε ειδικούς φακούς επαφής ώστε τα μάτια του να φαίνονται κόκκινα. Ας τον πιστέψουμε…
Last Days (Gus Van Sant, 2005)
H ζωή ενός μουσικού στο Seattle ονόματι μεν Blake (Michael Pitt), με σαφή δε αναφορά στις μέρες και το έργο του Kurt Cobain. Αυτή είναι και η λιγότερο χολλυγουντιανή και καλογυαλισμένη ταινία της λίστας. Smells like Gus Van Sant spirit.
8 Mile (Curtis Hanson, 2002)
Ο μύθος θέλει την ανατροφή των rappers σκληρή, αλήτικη και «στον δρόμο». Ειδικά όταν είσαι λευκός rapper ανάμεσα σε μαύρες συμμορίες, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο ζόρικα. Γι’ αυτό και ο Eminem αποφάσισε να τα διηγηθεί μόνος του από πρώτο χέρι στην κινηματογραφική του βιογραφία που δημιούργησε τεράστιο hype προ δεκαπενταετίας.
Straight Outta Compton (F. Gary Gray, 2015)
Συνεχίζοντας σε σκληροπυρηνικά hip hop μονοπάτια αφηγούμενα από τους ίδιους τους ήρωές τους, μεταφερόμαστε στη Δυτική Ακτή με τους NWA που στο Straight Outta Compton δείχνουν τι σημαίνει να κάνεις gangsta rap στους δρόμους της Καλιφόρνια στα μέσα των 80s.
Low Down (Jeff Preiss, 2014)
«Η πτώση ενός θρύλου» όπως είναι και ο ελληνικός τίτλος και συγκεκριμένα του jazz πιανίστα Joe Albany (John Hawkes), μέσα από τα μάτια της κόρης του, Amy-Jo Albany (Elle Fanning) η οποία συνυπογράφει και το σενάριο. Γιατί οι κόρες έχουν τους λόγους τους να τα βλέπουν αλλιώς.
Miles Ahead (Don Cheadle, 2015)
O τίτλος με το πιο εύστοχο λογοπαίγνιο, μιας και πρόκειται για την ζωή του θρυλικού τζαζίστα Miles Davis τον οποίο ενσαρκώνει ο Don Cheadle – με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα, μιας και τουλάχιστον οι μισοί κριτικοί «έθαψαν» το όλο εγχείρημα. Brew, bitches.
Bird (Clint Eastwood, 1988)
E, μια κατάρα την τραβάει η jazz και το σηκώνει πολύ το κινηματογραφικό της υπόθεσης, με άλλον έναν «καταραμένο» του είδους στη λίστα. Ο λόγος για τον Charlie “Bird” Parker, μέσα από την υποκριτική δεινότητα του Forest Whitaker και τις σκηνοθετικές οδηγίες του μεγάλου Clint Eastwood. Επίσης, είναι η πρώτη ταινία σκηνοθετημένη από τον Eastwood που αποσπά Oscar (για Καλύτερο Ήχο, για να μην ψάχνεστε) και η πρώτη φορά που ο σκηνοθέτης κερδίζει Χρυσή Σφαίρα Σκηνοθεσίας.
Love & Mercy (Bill Pohland, 2014)
Το προ τριετίας Love & Mercy καταπιάνεται με την ζωή του Brian Wilson από την εποχή της δημιουργίας του Pet Sounds μέχρι και την ζωή του δημιουργού την δεκαετία του ’80. Θα απολαύσετε τον Paul Dano ως νεαρό Wilson και τον John Cusack ως μεγαλύτερο -που δεν μπορεί, κάποιο συμβόλαιο με τον Διάβολο θα έχει υπογράψει κι όλες σχεδόν οι ταινίες του κάπως σχετίζονται με τη μουσική.