Το παρόν κείμενο δεν είναι διατριβή, αλλά ένα απλό, συγκινησιακά φορτισμένο και άκρως υποκειμενικό «ερωτικό γράμμα» προς έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς μας. Ένα μικρό πετραδάκι στη μνήμη ενός μεγάλου καλλιτέχνη. Είναι, όμως, πρόσθετα, και μια αυθεντική κατάθεση της εμπειρίας ενός Τρικαλινού μαθητή, του συγγραφέως, προς τον μεγάλο συντοπίτη του: τον Βασίλη Τσιτσάνη. Για τον συγγραφέα, κατά κάποιον τρόπο, ο Τσιτσάνης υπήρξε από την παιδική του ηλικία μέχρι και σήμερα μια μορφή αέναης έμπνευσης, το σημείο επαφής του με ό,τι καλό έχει στον πολιτισμικό εξοπλισμό της η Ελλάδα του περασμένου αιώνα, μια Ελλάδα που ο ίδιος άφησε πίσω του ως μόνιμος κάτοικος του Παρισίου από το 1967.