Το πρώτο κοντσέρτο για βιολί, έργο αρ. 77, του Ντμίτρι Σοστακόβιτς είναι μια σύνθεση που αντανακλά όλη τη μαρτυρική προσωπικότητα του δημιουργού της, ο οποίος γνώρισε την αναγνώριση όσο και τον κίνδυνο της εκμηδένισης υπό το καθεστώς της σταλινικής εξουσίας. Το εν λόγω έργο, που πρωτοπαίχτηκε μόνο κατά τη φάση της αποσταλινοποίησης, το 1955, με σολίστ τον Νταβίντ Όιστραχ, η Αριάν Κλεσένς, διάσημη πιανίστα, διάλεξε να παίξει στην κηδεία του πατέρα της. Είναι αυτό με το οποίο η ίδια, ο βιολιστής αδερφός της και ο πατέρας της, διάσημος επίσης μαέστρος, θα αναμετρηθούν καλλιτεχνικά σε κρίσιμες φάσεις της καριέρας τους, που θα αποβούν αποφασιστικές για τις μεταξύ τους σχέσεις και τις τύχες της ζωής τους.

Το μυθιστόρημα του Ραγκουνιώ μιλά για τα μέλη μιας οικογένειας προικισμένων μουσικών που σπαράσσονται από τη δίψα για προσωπική αναγνώριση, επιτυχία και αμοιβαία κατανόηση, ενώ, παράλληλα, ραδιοσκοπεί καίρια τα παρασκήνια του κόσμου της κλασικής μουσικής, που το υψηλό καλλιτεχνικό του άλλοθι δεν μπορεί να τον σώσει από τη μηντιακή ευτέλεια.

"Η διαφορά δεν έγκειται τόσο στο ταλέντο αλλά στην ικανότητά μας να τραβάμε την προσοχή. Πρέπει να επιδείξει κανείς μιαν υπολογισμένη πρωτοτυπία. Ούτε υπερβολική ούτε ελλιπή. Η σωματική και ενδυματολογική λεπτομέρεια που αλλάζει το παν, που σε κάνει δημοφιλή, που σε κάνει να πουλάς δίσκους. Φυσικά, οι γυναίκες είναι καταδικασμένες να επιδεικνύουν μια συναρπαστική ομορφιά, ειδάλλως δεν αξίζει να πατούν στη σκηνή".
(Alexis Ragougneau)