Τότε που το ροκ ήταν επικίνδυνο...

Τον Αύγουστο του 1969, 400.000 νέοι άνθρωποι μαζεύτηκαν σε ένα λασπωμένο χωράφι στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, σ’ ένα φεστιβάλ για την Ειρήνη, την Αγάπη και τη Μουσική, που άλλαξε την πορεία του ροκ και έμεινε μέχρι τις μέρες μας ανεξίτηλο σύμβολο του ιδεαλισμού της δεκαετίας του εξήντα. Οι Σαντάνα, η Τζάνις Τζόπλιν, ο Τζίμι Χέντριξ, η Τζόαν Μπαέζ, o Τζο Κόκερ, ο Ρίτσι Χέιβενς και πολλοί άλλοι ήταν οι πρωταγωνιστές αυτής της απογείωσης. Πώς μπορείς όμως να κατανοήσεις και να εξηγήσεις τον μύθο του Γούντστοκ, όταν δεν ήσουν εκεί;

Σε αυτό το ερώτημα προσπαθούν να δώσουν απάντηση οι συγγραφείς αυτού του βιβλίου, παιδιά ακόμα το 1969, αλλά ήδη γεμάτοι περιέργεια για τους καινούργιους ήχους και τρόπους ζωής που έρχονταν από την Ευρώπη και την Αμερική. Παράλληλα με τη σύνδεση που επιδιώκουν με το γενικότερο μουσικό και πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο της εποχής, επιχειρείται μια εξερεύνηση της επίδρασης που είχε ο απόηχος του φεστιβάλ (όταν έφτασε το ντοκιμαντέρ και οι ζωντανές ηχογραφήσεις) και στην Ελλάδα των αρχών του ’70 πάνω στα μουσικά και πολιτικά πράγματα, αλλά και στον τρόπο ζωής.

Το βιβλίο προσφέρει στους φίλους της μουσικής, για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, ένα ολοκληρωμένο χρονικό του φεστιβάλ, καλύπτοντας μία προς μία όλες τις συμμετοχές με τη σειρά που πραγματοποιήθηκαν, με σχόλια, φωτογραφίες, πληροφορίες για τους καλλιτέχνες και πλήρη κατάλογο των κομματιών που ακούστηκαν.

Το βιβλίο αυτό τελικά είναι προϊόν μιας ουτοπικής νοσταλγίας δύο δωδεκάχρονων του 1969 για εκείνο το καλοκαίρι, που ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι και το ροκ ήταν ακόμα επικίνδυνο, δείχνοντας απατηλά πως μπορεί να κληρονομήσει τον κόσμο...

«Ύστερα από χρόνια που πέρασαν, σκέφτομαι ότι το Γούντστοκ ήταν κάτι πολύ δυνατό από κάθε άποψη. Δικαιολογημένα έγινε σημείο αναφοράς. Δικαιολογημένα θεωρήθηκε μια μικρή αναγέννηση. Ήταν ένας χείμαρρος. Τα νερά βέβαια μετά τραβήχτηκαν, αλλά το σημάδι που έφτασε η στάθμη τους, ψηλά στον βράχο, υπάρχει πάντοτε για να μας θυμίζει ότι η αληθινή τέχνη οφείλει να εκφράζει πάντα την αξεδίψαστη δίψα μας».

Διονύσης Σαββόπουλος