Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα κλουβί.

Ένα κλουβί σαν όλα τ’ άλλα κλουβιά, με μια διαφορά: μέσα του δεν ζούσε ούτε καναρίνι ούτε καρδερίνα ούτε παπαγαλάκι, ούτε άλλο κανένα πουλί.

Ήταν ένα κλουβί άδειο…

«Συμφορά μου», σκεφτόταν.
«Ένα άδειο κλουβί είναι ένα κλουβί που έχει χάσει όλη του την… κλουβοσύνη!
Ένα άδειο κλουβί πώς να ’ναι ο εαυτός του; Πώς να ’ναι ευτυχισμένο;»

Και, μια μέρα, αποφάσισε να πάει να βρει την τύχη του…