Όσα έχω εκθέσει αποτελούν, νομίζω, το γενικό περίγραμμα των ενασχολήσεων του Ν. Σβορώνου με τη Λευκάδα και τους Λευκαδίτες: ωστόσο οι περισσότεροι για τους οποίους κλήθηκε να μιλήσει υπερβαίνουν την τοπικότητα: απολύτως ο Σπ. Ζαμπέλιος, μερικότερα ο Α. Βαλαωρίτης και ο Α. Σικελιανός, στους οποίους η γενέτειρα υπάρχει ως υπερβατικός λόγος. Ο Σβορώνος τους θεωρεί μέσα από το πρίσμα της υπερτοπικότητας ως φορείς ιδεολογιών, πέραν από το σπερματικό αυτόχθονα λόγο. Ξεφεύγει από τη συνάφεια αυτή ένα βιωματικού χαρακτήρα κείμενο, εκείνο που αναφέρεται στην ανάγνωση στις ώρες της καθιστικής δουλειάς, του Ερωτόκριτου. Προκαλεί ζητήματα σχετικά με την ανασηματοδότηση της παιδικής, εμβολισμένης από τη μεταγενέστερη λόγια γνώση. Για να δοθεί απάντηση σ' αυτό το ερώτημα, χρειάζεται μια έρευνα φιλολογική που δεν έχω κάμει. Θα πω μόνο ότι στο κείμενο αυτό υπόκειται μια νοσταλγία, η νοσταλγία των παιδικών χρόνων, που γίνεται νοσταλγία του τόπου. Μπορώ προσωπικά να μαρτυρήσω ότι η Λευκάδα, η πόλη της Λευκάδας, αναδυόταν μέσα του στα χρόνια της αναγκαστικής ξενιτιάς ως ψυχικό τοπίο και ως χαρακτηριολογία - με συνειδητές μάλλον εξιδανικεύσεις του πραγματικού· ίσως γιατί στο βάθος ο Νίκος Σβορώνος ήταν ποιητής.