Οι Κυκλάδες μπορούν να γίνουν γαστρονομικές νησίδες κοινού πολιτισμού. Αυτόνομα το κάθε νησί, με τις κεραίες τεντωμένες και τα προϊόντα σε κίνηση. Να είναι περήφανη η Μύκονος που πουλάει φάβα Σαντορίνης και η Σαντορίνη για την κοπανιστή. Να ρέουν Ασύρτικο, Μονεμβασιά, Κουντούρα, Μαυροτράγανο, Ποταμίσι, Σερφιώτικο στα εστιατόρια των νησιών και να είναι το σκοτύρι, το λαδοτύρι, η αρμεξιά, το ξινότυρο, το Σαν Μιχάλη στην πρώτη ζήτηση των επισκεπτών. Με το κόλπο του φακίρη μπορούν να σταθούν και να σταδιοδρομήσουν πιάτα και προϊόντα στο πλαίσιο ενός ενιαίου γαστρονομικού προορισμού. Ας πάρουμε μια ντομάτα. Ακουμπώντας τη σε ένα καρφί, οι δυνάμεις που ασκούνται πάνω της είναι τέτοιες, που εύκολα τρυπιέται. Δυο καρφιά πιθανόν δεν φτάνουν ούτε τρία. Όλα όμως μαζί τα νησιά, αν βάλουν δίπλα δίπλα τις βελόνες τους, θα μπορέσουν να δώσουν στην ντομάτα και στα υπόλοιπα κυκλαδίτικα προϊόντα τη δυνατότητα αυτή!